هدف از این پژوهش، نسبت سنجی میان مفهوم جهش ایمانی در اندیشه کیرکگور با مفهوم عدم در اندیشه مارتین هایدگر است. در راستای نیل به این هدف، در بادی امر، دیدگاه کیرکگور در باب قلمروهای سه گانه حیات با تأکید بر سپهر ایمانی مورد تجزیه و تحلیل قرار می‌گیرد و به این امر اشاره می‌شود که به نزد کیرکگور تنها به واسطه تعلیق امر اخلاقی و به تبع آن جهش ایمانی است که آدمی می‌تواند تکینگی خود را بازیابد. هایدگر نیز به تأسی از ایده اصلی کیرکگور مبنی بر ضرورت رهایی انسان از چنگال کسان، بر این باور است که تنها راه رهایی از ابتذال زندگی روزمره و سیطره کسان، مرگ آگاهی است. رو به مرگ بودن به نزد هایدگر، لحظه رخدادگونه‌ای است که دازاین در معرض ندای وجدان و توان بی‌سابقه‌ای واقع می شود که در نتیجه آن، آدمی، بی جهان و بی خانمان می‌شود و یا به بیانی دیگر عدم، می‌عدمد. بی جهان و بی مأوا شدن دازاین، سرآغاز استعلاء و اگزیستانس دازاین از حالتی غیر اصیل به حالتی اصیل است. یافته پژوهش حاکی از آن است که اگر کیرکگور با توسل جستن به جهش ایمانی، از هنجارهای اجتماعی و ارزشهای اخلاقی
)